maşallah çok büyükmüş!

Sınav haftası bitti, haftaya başlıyo ama neyse, derslerimin çoğunu dört gibi kötü desen diyemezsin, çok da iyi değil bir nota endeksledim filan rahatım çok. Yeğenim gitti, biraz kendim yaşayabiliyorum, yoksa onu mıncıklamaktan zaman su gibi geçiveriyodu.

Bazen gelen şu bunalımlı halimi attım üstümden, kara bulutlar peşimden koşturuyolar ama ben onlara tüm gücümle üflüyorum ki gelemesinler üstüme, misali. Böylece sorunlar unutuluyo, ya da takılmıyo.

Geçen hafta kıvırcığımla resmen kavga ettim. Hoş, öğlen izin alıp çıktık ders çalıştık, yani bu kadarcık bişeydi ama fena oldu, hem sınavımı etkiledi, hem beni. Neyse, ufacıcık şeyleri takmıycam bundan sonra, takmıycam, takmıycam ulan.

Dün dersanede olan olayı herkese anlattım, bi de buraya yazmazsam çatlarım. Kıvırcığım ellerini arkada bağlamış, elinde de o kumandaya benzeyen telefonu var. Arkasında da bizim sınıftan birileri, kıvırcığımın arkasına baka baka konuşuyolar. En son "Maşallah çok büyükmüş" lafını duyan kıvırcığım, onlara sapık muamelesi yapıp döndü arkasını. Çocuklar "Omnia 1 benim, seninki 2, bu da galaxy..." diyince telefondan bahsettiğini anladık. İyi ki "Ben çok iyi anlarım.." lafını bundan önce söylememişler, yoksa muhtemelen kafa göz dağılırdı.

Ya beş sene fazla geldiğinden ya da insanlarından dolayı artık okul bitsin istiyorum gerçekten. Üzülmüyo değilim tabi her gün görsem de akşam ayrılırken sarılma ihtiyacı duyduğum arkadaşlarımla ayrılmak koyar insana, ama mesafelerin dostlukları bozmayıp aksine güçlendireceğini bildiğimden de seviniyorum. Hayata atılmaya atılma, ayaklarının üstünde durmaya çabalama, vs gibi gelişmeler bekliyo bizleri, ilginç değil mi? Bakalım bakalım.

Ama sizi çok seviyorum be, her gün yüzünüzü gördüğümde yüzümüzde oluşuveren tebessümü de çok seviyorum, omzunuza kolumu attığımdaki sıcaklığı da. Nasıl unutulursunuz bilmem de zaten, diyoruz ya söz verelim diye, bu sene yeni yıldan bunu da dileyeyim madem:

Hayatımın her evresine şahit olmanız ve eşlik etmeniz dileğiyle...