demir ali korkmaz ki!

Bu hafta böyle bi garipti, ne bileyim anlayamadım nası geçtiğini. Sanki manasızdı biraz, veya ben miyim duygusuzlaşan, bilemiyorum. Boşa yaşanmış bi zaman gibi geliyo bazen hayatım, gereksiz bi süreç, olmasa da olurmuş diycem nerdeyse. Gülüyorum, ağlıyorum, boşa. Ne anlamı var ki! Birileri gidiyo birileri geliyo. Rolün bitti miiniyosun sahneden. Ama en azından tiyatrocular hatırlanıyor, sen ise göçüp giden oluyosun, götürmüyosun ki yanındkileri! Onlar burada kalıyolar, sözde üzüntüleriyle, aa bi bakmışsın ki hayat akıp gidiyo, unutuluvermişsin bile çoktan. Bi kayıp yaşamış olmam sadece hatrlattı bunları, yani bi haftaya kalmaz sen de unutursun deme. Hayatımın anlamsızlığından da bahsediyorum burada, asıl sorun o ya...

Bu hafta İTÜ gezisi vardı da birden fikirlerim değişti, mimarlık istemeye başladım. Puanı da düşük, oooh! Yok yani bütün hayatımı adamam gereken bi meslek seçersem eğer pişman olabilirim ilerde, ki en son isteyeceğim şey de bu. O yüzden her an tıptan vazgeçebilirim...

Miccer'la deskmate'imle konuşurken birdenbire aramızdan geçip giden küçük çocuğa da, martıya karga diyen kıcırcığıma da, kargalara martı atarız diyen Cery'e de teşekkürler, neşemiz eksik olmasın. Hatta Carolin ile Hürrem'i boğmak isteyen anneme de selam ederim, dizileri böylesi yaşadığı için. Eaalliiiii! diye bağırasım var.

Umarım sıkıntılar gidiverir, kara bulutları kovarım tepemden yakın zamanda. Ne güzel şarkıdır bu, ben de içimdeki fişekleri patlatıcam yakında, sakının a dostlar.
Cause baby you're a firework
Come on show 'em what you're worth
....
Baby you're a firework
Come on let your colors burst
....